اگر کسی مصیبت امام حسین(ع) را بزرگ دید مشمول نعمتی شده با دو مولفه:
بیزاری و دوری از یک نوع بینش
کشش و محبت به نوع دیگر آن
بشرهمیشه از دو جا ضربه کاری خورده, جهل و محبت به دنیا.
اگر دنیا را با روش و بینش محبین آن و جاهلان به آن که جنگ کنندگان و منفعلان در مقابل امام اند بشناسیم, و حقیقت را با محبین او, تبری و تولی مان خوب رشد می کند ( به این خاطر اکثر مردم از باب الحسین به بهشت راه پیدا می کنند), تولی و تبری شاه کلیدی است برای آنها که ترس از گم شدن در دالان های پرپیچ و خم جهالت ها و کثرت های رنگارنگ توخالی را دارند, انتهای راه جهل و حب دنیا با تبری شفاف می شود, پس به اندازه ذره ای هم ارزش تجربه را ندارد.
تبری پارچه وجود انسان را از جهل و حب دنیا شستشو می دهد
و تولی آن را با علم و معرفت و مودت, ترمیم, اصلاح و تزیین می کند.
و این گونه خداوند انسان را به صاحب این معجزه, یعنی حسین(ع) ضمیمه می کند, تا در بهشتش قرار و آرام دهد.
